(Zelf)liefde ofzo: ben ik wel biseksueel genoeg?
Over (geïnternaliseerde) bifobie, hokjes denken en de mythe van de perfecte biseksueel.
Biseksualiteit. De eeuwige verwarring van de hetero man. De eeuwige frustratie van de lesbische vrouw. Het buitenbeentje van zowel de queer gemeenschap als de heteronormatieve samenleving. Niet queer genoeg, niet hetero genoeg. Wanneer gaan we het nou eindelijk eens écht proberen te begrijpen, zodat we het ook kunnen accepteren? Het is namelijk Pride maand, en naar mijn mening mogen we het best vaker hebben over hoe ontzettend bifobisch de wereld nog is.
"Je bent de laatste tijd wel weer van de mannen, hé, Pepper," zegt een vriendin via FaceTime terwijl ik haar vertel over mijn nieuwe scootercrush. Een grote, brede man onder de tatoeages en armen zo groot dat twee handen niet genoeg zullen zijn om het te omvangen.
"Ja ik weet het.” Ik zucht diep. Ik voel de neiging om me te verantwoorden. “Misschien klinkt het gek, maar het lijkt wel alsof queerness in Canggu niet bestaat. Het is de meest hetero plek waar ik ooit ben geweest.”
Ze lacht. "Ah ja, boeie."
Ja, inderdaad, boeie. Toch kruipt er een schuldgevoel over mijn ruggengraat. "Ik was wel vorige week op een eerste date met een vrouw trouwens!"
Meteen voel ik me lichter. Beter. Biseksueler.
Billie Eilish, Jojo Siwa en Fletcher, drie queer iconen, daten momenteel een cis man. En het internet is daar best pissig over. Maar wat daar onder zit is naar mijn mening eerder verwarring dan werkelijk boosheid. We zijn namelijk bang voor hetgeen wat we niet begrijpen. Als je als kind namelijk eenmaal wist dat die enge schaduw in de hoek je teddybeer was in plaats van een monster, dan was het allemaal opeens niet meer zo spannend.
Waarom is biseksualiteit dan zo moeilijk te begrijpen? Ik denk dat het komt door de behoefte van de mens, zoals die zich nu heeft ontwikkeld in een kapitalistisch systeem, om alles in hokjes te kunnen plaatsen. We begrijpen elkaar door onszelf te omschrijven met labels. Van werktitels tot afkomst tot muzieksmaak. En seksualiteit. Wat je in de slaapkamer allemaal uitvoert, hoort blijkbaar een belangrijk onderdeel te zijn van je identiteit.
En als je biseksueel bent, blijkbaar ook iets wat je moet verantwoorden. Idealiter maak je namelijk uiteindelijk een keuze, en is biseksueel zijn slechts een fase. Of je moet een perfecte biseksueel zijn. Zo eentje die hun gehele leven lang 50/50 met zowel mannen als vrouwen date. Om vervolgens in een langetermijnrelatie te eindigen met een ander queer persoon. Want oh wee als je toch in een hetero relatie eindigt. Dan verdwijnen blijkbaar alle queer credits die je hebt opgebouwd als sneeuw voor de zon, ook al ben je bijvoorbeeld als biseksuele vrouw waarschijnlijk beter in het beffen van een vrouw dan de gemiddelde man.
Helaas ben ik niet zo’n perfecte biseksueel. Ik ben er eentje die periodes lang hetero lijkt, en dan weer periodes lesbisch. Inmiddels ben ik al bijna vijf jaar uit de kast als biseksueel met een korte periode waar ik wel oprecht twijfelde of ik niet lesbisch was (column voor een andere keer), maar inmiddels is het duidelijk: ik ben hartstikke aangetrokken tot mannen, vrouwen en non-binaire mensen. Toch heb ik in mijn vijf jaar als openlijk queer persoon weleens drie jaar geen piemel gezien. En heb ik nu al ruim een jaar geen vulva meer gezien. Maar maakt dat me dan minder biseksueel?
Mijn geïnternaliseerde bifobie zegt ja. Want ja, ik ben ook weleens bifobisch naar mezelf toe. Net als dat je transfobisch of racistisch kunt zijn naar jezelf. Dat je zelf tot een gemarginaliseerde groep behoort, betekent helaas niet dat je opeens af bent van alle vooroordelen die diep vastgeroest zitten in onze samenleving. Wat er in mijn geval toe leidt dat ik me vaak niet biseksueel genoeg voel. Dat ik het gevoel heb te falen als queer persoon en er niet écht bij hoor. Wat een hele nare gedachte is voor iemand die diep gehouden heeft van meerdere genderidentiteiten.
En het grotere probleem is: niet alleen ik denk zo. Niet alleen ik vind mezelf soms een gefaalde biseksueel. Anderen ook. Omdat er nog steeds immens veel bifobie heerst. Binnen en buiten de queer gemeenschap. Wat de afgelopen tijd weer sterk naar voren komt nu er drie beroemde vrouwen in de queer gemeenschap daten met een man. Voornamelijk lesbische vrouwen waren teleurgesteld in hun ‘keuze’ en hetero mensen lieten de comments overstromen met: ‘huh maar zij was toch gay?’ Een vraag die ik nu zelf ook weer heb ontvangen nadat ik mijn vaderdagcolumn heb gepubliceerd, gezien de laatste openlijke relatie die ik had met een vrouw was.
Soms begrijp ik mijn eigen biseksualiteit ook niet helemaal. Ook ik had verwacht toen ik uit de kast kwam dat ik in een soort perfecte balans zou gaan daten. Een jaartje geleden was ik bijvoorbeeld zowel aan het flirten met een man, vrouw en een non-binair persoon en ik kan je verklappen dat ik me me nog nooit zo ‘succesvol’ biseksueel heb gevoeld als toen.
Maar eigenlijk slaat dat helemaal nergens op. Ik wil ook van dit gevoel af. Want de waarheid is dat wat ik ook doe, en met wie ik ook ben, ik altijd even biseksueel ben. Levenslang.
Biseksualiteit is namelijk nog steeds biseksualiteit, ook al ben je nog nooit met hetzelfde geslacht intiem geweest.
Biseksualiteit is nog steeds biseksualiteit, ook al date je 90% van de tijd met vrouwen en 10% met mannen. En andersom.
Biseksualiteit is nog steeds biseksualiteit, ook al zit je in een langetermijn ‘hetero’ monogame relatie.
Biseksualiteit is nog steeds biseksualiteit, ook als je valt op transpersonen en non-binaire mensen.
Biseksualiteit is nog steeds biseksualiteit, ook al ben je aseksueel of aromantisch.
Biseksualiteit hoort thuis in de regenbooggemeenschap. En het enige wat je daarvoor hoeft te weten, is dat iemand zichzelf zo identificeert. Wat er in de slaapkamer of het donkere hoekje van de nachtclub gebeurt, gaat iemand anders geen hol aan. Niemand is een onbekend persoon een verklaring verschuldigd van wat ze doen met hun leven. Al helemaal niet met wie ze wel of niet het bed delen.
Deze Pride maand is mijn voornemen daarom dat ik ga oefenen om even sterk in mijn biseksualiteit te staan als toen ik aan het flirten was met drie verschillende genderidentiteiten. Ook al heb ik het laatste jaar procentueel gezien het meeste met mannen gedated, en woon ik tijdelijk op hetero eiland.
Toch kan ik je alvast verklappen dat ik me nu vooral met mezelf bezig houd. Maar moet je eigenlijk ook niet een beetje queer zijn om écht van jezelf te houden?